کورمنجی

گرچه بستی کمر به آزارم پای تو مانده ام، وفادارم ناگهان در دلم امید شدی پامپ کردی و رو سفید شدی همچنان از تو دلخورم اما از تو دل را نمی برم، اما قول باید دهی صعود کنی ضررت را بدل به سود کنی هیچ داری خبر چه ها کردی دل ما با غم آشنا کردی قلب نوزده نود و یک خون است جان کف ساز نیز، محزون است روح مایسا جریحه دار شده چند وقتی به غم دچار شده خبری نیست از مسعود(مسود خوانده شود) چرا اینهمه سستی و رکود چرا باز برخیز و سرفرازی کن برو بی وقفه سودسازی کن شاد کن فرد فردِ هموطنان سبز شو، سبز باش و سبز بمان

اول دیدم سفره ی رنگین تو را آخر دیدم سقوط سنگین تو را آهسته و عادلانه کم می کردیم تو جیب مرا و من میانگین تو را

چشامون تر، جگرها خونه الماس غم عالم به دل مهمونه الماس صبوری کردم و تا کی صبوری؟! شکیبایی مگه آسونه الماس؟

کف ساز ایاس، حق نگهدارت باد

ما را به خودت دچار کردی الماس دل بردی و بی قرار کردی الماس آخر با ما چکار کردی الماس خوردی، بردی، فرار کردی الماس

هربار ز ریختن نمی پرهیزی با ریزش نو، کرک و پرم می ریزی دیگر باید چقدر خوشبین باشم؟ الماس سیه دوباره برمی خیزی؟!